Ανοιξιάτικη βροχή αστεριών...
…λίγες μέρες μετά την ανοιξιάτικη βροχή αστεριών. 1η Μαΐου ήταν.
-Παππού, τι είναι όλα αυτά τα ανθάκια;
- Πέταλα είναι, πέταλα από μαργαρίτες.
-Και γιατί είναι χάμω;
-Είναι η εποχή που…
-Που πεθαίνουν; (είπε όλο αφέλεια το αγόρι)
-Όχι, όχι , είναι η εποχή που τα ζευγάρια τις μαδάνε θέλοντας να μάθουν αν το κορίτσι αγαπά το αγόρι και το αντίθετο.
-Ναι, αλλά πονάνε παππού, έτσι δεν είναι;
-Άλλοτε ναι, άλλοτε όχι. Καμιά φορά πονάνε και κείνοι που τις μαδούν…. Να, να κοίτα αυτό το ζευγάρι.
Παρακεί ένας νεαρός πλησίαζε μια κοπέλα. Στο πρόσωπο του φαινόταν η αγωνία … στο βλέμμα της η αδιαφορία… αυτός περπατούσε σαν σε δύσβατη ατραπό… κείνη αγέρωχη..
Η κοπέλα μίλησε πρώτη : “Έφερες;”
-‘’Να φέρω τι; πεφταστέρια;’’
- Γιατί όχι.
- Έχω μπροστά μου το ομορφότερο… μα στο ξανάπα, τα αστέρια δεν μπορείς να τα φυλακίσεις, μοναχά τους διαλέγουνε που θα πέσουν…
- Τουλάχιστον έφερες μια μαργαρίτα;
-Τι να την κάνεις; Εδώ είμαι ρώτα με..
- Και τι; θα μου πεις αλήθεια;
- Πάω να σου φέρω μια. (έκανε το αγόρι…. Μα γύρισε δίχως να κρατά κάτι στα χέρια του.)
- Δώστη μου.
- Δεν έκοψα.. άδικα θα την πονούσες…
- Συγγνώμη που δεν έπεσα στην αγκαλιά σου ,τότε που μου το ζήτησες... ίσως να φοβήθηκα την τόση αγάπη ίσως την τόσο μεγάλη αγκαλιά… (είπε το κορίτσι αγκαλιάζοντάς τον και φιλώντας τον στο μάγουλο).
Το αγόρι λύγισε -το έρεβος φάνταζε πολύχρωμο- μα η αείροος αγάπη που είχε στην καρδιά του΄δωσε δύναμη να μην ρωτήσει ‘’γιατί’’ , του΄δωσε δύναμη να μην της πει ΄΄ μείνε΄΄ , παρά μόνο να αστειευτεί και να της πει ‘’ Δεν φταις εσύ, εγώ φταίω που σ΄έλεγα ηλιαχτίδα… φυλακίζετε μια ηλιαχτίδα; Χαμογέλασε και απομακρύνθηκε σιωπηλά, σιωπηρά κι αγέρωχα …
Δεν υπάρχουν σχόλια